2016-03-152016-03-152009-06-11http://hdl.handle.net/20.500.12688/6708Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι κάτι το αυτονόητο και αδιαπραγμάτευτο. Μια ζωή δίχως φόβο πρέπει να αποτελεί τον ύψιστο του στόχο. Κι επειδή ο άνθρωπος περνά το ένα τρίτο περίπου της ζωής του – και μάλιστα το σπουδαιότερο από τα τρία αυτά κομμάτια - στον τόπο της δουλειάς, θα πρέπει σε αυτόν τον τόπο να αισθάνεται καλά και να μην κινδυνεύει. Σίγουρα ο κίνδυνος να πέσει στο κεφάλι του ανθρώπου ένα τούβλο ή να τον πλακώσει ένα δέντρο έχει λιγοστέψει στα χρόνια μας. Όμως ο κίνδυνος να πάθει βλάβη αθεράπευτη από διάφορες επαγγελματικές ασθένειες, ακτινοβολίες ή να αρρωστήσει από ανία ή από άγχος είναι υπαρκτός και χρόνο με το χρόνο ο κίνδυνος αυτός αυξάνεται. Υπολογίζεται ότι οι επαγγελματικές ασθένειες έως το έτος 2020 θα διπλασιασθούν. Μια επαγγελματική νόσο ή ένα εργατικό ατύχημα δεν κοστίζει μονάχα τη ζωή ενός ανθρώπου που είναι μια και ανεπανάληπτη και ο πόνος της ορφάνιας αβάσταχτος, αλλά κοστίζει επίσης και τις χαμένες ανθρωποώρες από την απώλεια του ανθρώπου και τις πιθανές αποζημιώσεις. Η προστασία, λοιπόν, της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στην εργασία, η πρόληψη των εργατικών κινδύνων, πρέπει να είναι μία από τις μη διαπραγματεύσιμες πλευρές στις εργασιακές σχέσεις στις πολιτισμένες κοινωνίες και η οργανωμένη πολιτεία θα πρέπει να νομοθετεί και να εφαρμόζει τους νόμους της για τη μεγιστοποίηση της προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων.Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)