2016-03-152016-03-152008-10-20http://hdl.handle.net/20.500.12688/6739Ο φόρος προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) υιοθετήθηκε με το Ν.1642/1986(ΦΕΚ 125/Α) την 1η Ιανουαρίου 1987 και αποτέλεσε τη βασική φορολογική μεταβολή που έπρεπε να κάνει η χώρα μας ύστερα από την ένταξη μας της στην Κοινότητα. Από τότε και μέχρι σήμερα, η νομοθεσία περί ΦΠΑ έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις και συμπληρώσεις τόσο σε κοινοτικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Πρόσφατα, με το νόμο 2859/2000 κωδικοποιήθηκε σε ενιαίο κείμενο. Η φορολογία στην Ελλάδα, αποτελεί βασική πηγή εσόδων για το δημόσιο τομέα, αφού από τους φόρους που εισπράττει μπορεί να χρηματοδοτεί τις δαπάνες και να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, λοιπόν, η φορολογία διακρίνεται σε δυο κατηγορίες, στους έμμεσους και στους άμεσους φόρους. Ο φόρος προστιθέμενης αξίας είναι ένας γενικός έμμεσος φόρος καταναλώσεως και επιβάλλεται στην προστιθέμενη αξία των αγαθών και υπηρεσιών σε όλα τα στάδια της παραγωγικής και εμπορικής διαδικασίας, καθώς και στα εισαγόμενα αγαθά από το εξωτερικό. Ο ΦΠΑ βαρύνει πραγματικά τον τελευταίο καταναλωτή σε βάρος του οποίου επιρρίπτεται. Νομικώς, όμως, υπόχρεος στο φόρο είναι ο παραγωγός ή η επιχείρηση ή άλλη οικονομική μονάδα, που οφείλει να καταβάλλει το φόρο στο Δημόσιο, άσχετα αν παρέλειψε να τον εισπράξει από τον αντισυμβαλλόμενο. Η είσπραξη του φόρου γίνεται σε κάθε στάδιο συνναλαγής και υπολογίζεται στην τιμή του αγαθού ή της υπηρεσίας, αφού αφαιρεθεί από το φόρο. Ο ΦΠΑ εφαρμόζεται σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο φόρος υιοθετήθηκε εκεί για να αντικαταστήσει άλλους έμμεσους φόρους δαπάνης, που υπήρχαν πριν από αυτόν, όπως το χαρτόσημο και το φόρο κύκλου εργασιών.Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)