2016-03-152016-03-152008-2-28Thttp://hdl.handle.net/20.500.12688/5867Η προσφυγή στους μηχανισμούς επίλυσης συλλογικών διαφορών δεν φαίνεται να γίνεται ούτε από σκέψη για περιστολή του δικαιώματος της απεργίας (εργοδοτική πλευρά), ούτε από απευθυνοποίηση εν όψει της επίλυσης της διαφοράς (εργατική πλευρά). Αντίθετα, διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο, αφού συχνά αποτέλεσαν τον καταλύτη για την υπέρβαση των ψυχολογικών και τεχνικών δυσχερειών που εμπόδιζαν στο παρελθόν τη συλλογική διαπραγμάτευση. Σε ένα σημαντικό βαθμό οι παρεμβαίνοντες τρίτοι άσκησαν έτσι παιδευτική αποστολή. Πολύ περισσότερο όμως η λειτουργία των μηχανισμών φαίνεται να ευνόησε τόσο την ευθεία συνεννόηση των μερών όσο και την επαφή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις η συχνή προσφυγή στη μεσολάβηση δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως προβληματικό στοιχείο της λειτουργίας των επαγγελματικών τους σχέσεων, αφού η ευθύνη της επίλυσης της διαφοράς ανήκε τελικά στα μέρη, τα οποία σαφώς την αξιοποίησαν. Κατά τη διάρκεια της μεσολάβησης τα μέρη πάντα ωθήθηκαν να βρουν συναινετικές λύσεις και να συνάψουν συμφωνία. Σύμφωνα με στατιστικές η πλειοψηφία των αιτήσεων για παρέμβαση του Οργανισμού οδήγησε σε υπογραφή συμφωνίας. Η διαιτησία ακολουθείται όταν η συναινετική λύση δεν είναι εφικτή, παρά το ότι εξαντλήθηκαν όλες οι προσπάθειες.Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)