Πλοήγηση ανά Συγγραφέας "Bafaloukou, Maria"

Τώρα δείχνει 1 - 1 of 1
  • Μικρογραφία εικόνας
    Τεκμήριο
    Η ελληνική κρίση δημόσιου χρέους στο πλαίσιο της ευρωζώνης.
    (Τ.Ε.Ι. Κρήτης, Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας (Σ.Δ.Ο), Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής, 2018-03-08) Ζυμβραγουδάκης, Ιωάννης; Μπαφαλούκου, Μαρία; Zymvragoudakis, Ioannis; Bafaloukou, Maria
    Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι να προβεί σε μια λεπτομερή ανάλυση της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας εδώ και οχτώ χρόνια. Στο κεφάλαιο 1 περιγράφεται το Κευνσιανό οικονομικό σύστημα που αποτελούσε και την επικρατέστερη οικονομική θεώρηση μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, το οποίο και παρουσίαζε μεγάλες διαφορές σε σχέση με το νεοφιλελεύθερο σύστημα που αποτέλεσε το διάδοχό του. Σε αντίθεση με το νεοφιλελευθερισμό, ο Keynes πίστευε ότι η ανάπτυξη θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω της αύξησης των κρατικών δαπανών και επενδύσεων, οι οποίες θα χρηματοδοτούσαν τον ιδιωτικό τομέα, αυξάνοντας έτσι τις θέσεις εργασίας και τη συνολική παραγωγή. Σε αντίθεση όμως με τον Keynes, το νεοφιλελεύθερο κίνημα (όπως αυτό εκπροσωπήθηκε από το Washington consensus) επιβάλει την μείωση του μεγέθους του δημοσίου τομέα, την δημοσιονομική πειθαρχεία (μέσω της διατήρησης χαμηλού επιπέδου χρέους, ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και σχεδόν μηδενικών πρωτογενών ελλειμμάτων), την απελευθέρωση της αγοράς από τυχόν περιορισμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις, την εισροή ξένων επενδύσεων και τον καθορισμό των επιτοκίων δανεισμού μέσω των διεθνών αγορών. Το φιλελεύθερο σύστημα υιοθετήθηκε τόσο από τις Η.Π.Α. όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω των δημοσιονομικών όρων της συνθήκης του Μάαστριχτ). Όμως και το φιλελεύθερο σύστημα παρουσίασε κατά την εφαρμογή του αδυναμίες, οι οποίες και οδήγησαν τόσο στην παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 όσο και στην κρίση χρέους της Ευρωζώνης. Οι διεθνείς αγορές δε λειτούργησαν ορθολογικά όπως θεωρητικά υποστήριζε το νεοφιλελεύθερο σύστημα, αλλά στρεβλά και εν μέσω ελλιπούς πληροφόρησης και κερδοσκοπικών επιθέσεων. Η κρίση που προκλήθηκε οδήγησε στον αποκλεισμό κάποιων εκ των κρατών μελών της ευρωζώνης από τις διεθνείς αγορές ομολόγων (καθώς το επιτόκιο δανεισμού τους θεωρούνταν πλέον πολύ υψηλό), με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να μπουν σε προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, τα οποία είχαν ως βάση τους την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και την πλήρη αναδιάρθρωση της οικονομίας τους. Μια εξ αυτών ήταν και η Ελλάδα, μια χώρα με πολύ υψηλό δημόσιο χρέος και χρόνια ελλείμματα, η οποία παρουσίαζε μια μετα-σοβιετικού τύπου οικονομία, αρνούμενη να προσαρμοστεί στα νέα οικονομικά πρότυπα. Η είσοδος της στο κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα της έδωσε ένα χρονικό περιθώριο, καθώς ο φθηνός δανεισμός από τις διεθνείς αγορές της έδινε τη δυνατότητα να αναχρηματοδοτεί τα χρέη της, χωρίς όμως να προχωρεί σε αναδιάρθρωση της οικονομίας της. Με το ξέσπασμα της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης όμως η χώρα βρέθηκε σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να μπει σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Όντας η χώρα με τα περισσότερα οικονομικά προβλήματα και έχοντας ένα πολιτικό σύστημα που δεν άντεχε να αναλάβει το πολιτικό κόστος που συνεπάγονταν τα μέτρα εξυγίανσης της (τόσο δημοσιονομικά όσο και διαρθρωτικά), παρουσίασε μεγάλη δυσκολία επίτευξης των στόχων που έθεταν τα εν λόγω προγράμματα, γι’ αυτό και χρειάστηκε να περάσουν τρία τέτοια προγράμματα και οχτώ χρόνια μέχρι σήμερα, ώστε να επέλθει μια μερική άλλα εύθραυστη ισορροπία στην οικονομία της. Στο μεσοδιάστημα της εφαρμογής των προγραμμάτων αυτών υπήρξαν πολλές αντιδράσεις αλλά και εναλλακτικές προτάσεις (όπως αυτή της αποχώρησης από τη νομισματική ένωση), οι οποίες εάν όμως εφαρμόζονταν θα είχαν πιθανότατα πολύ χειρότερα αποτελέσματα.