Πλοήγηση ανά Συγγραφέας "Doudoulaki, Ioanna"
Τώρα δείχνει 1 - 1 of 1
Αποτελέσματα ανά σελίδα
Επιλογές ταξινόμησης
Τεκμήριο Οι επιδράσεις των θυρεοειδικών ορμονών στον ανθρώπινο μεταβολισμό και η επιρροή τους στον τομέα της διατροφής -«Θυρεοειδισμός».(Τ.Ε.Ι. Κρήτης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων (Σ.Τε.Γ.Τε.Τ), Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας, 2008-05-05T13:54:35Z) Δουδουλακάκη, Ιωάννα; Doudoulaki, IoannaΤο ενδοκρινολογικό σύστημα είναι ένα κύριο ρυθμιστικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού. Επιβάλλει τον έλεγχο των λειτουργιών και των σχέσεων του οργανισμού με το εξωτερικό περιβάλλον. Υπάρχουν ειδικά κύτταρα, τα « ενδοκρινικά », στα οποία συντίθενται ορμόνες. Επίσης αυτά τα κύτταρα συγκροτούν τους «ενδοκρινείς αδένες». Σε κάθε αδένα παράγεται μία ορμόνη, η οποία εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος και δρά σε κύτταρα που μπορούν να την προσλάβουν να αποκωδικοποιήσουν το μύνημά της. Αυτή είναι η δράση του ενδοκρινικού συστήματος. Για να καταλάβουμε καλύτερα το ενδοκρινικό σύστημα, θα πρέπει να αναφερθούμε στον θυρεοειδή αδένα. Είναι ένας από τους σημαντικότερους αδένες του σώματός μας. Στους άνδρες είναι μεγαλύτερος απ’ ότι στις γυναίκες και αυτό οφείλεται στο μεγαλύτερο σωματικό βάρος τους ( Σ. Β. ). Παράγει βασικές ορμόνες του οργανισμού, τις Τ3 και Τ4 , οι οποίες ρυθμίζουν τις καύσεις του οξυγόνου ( Ο2 ) και άλλων ουσιών. Επίσης ελέγχει την παροχή και την εκμετάλλευση της ενέργειας του ανθρώπινου οργανισμού. Αυτές οι ορμόνες είναι καθοριστικές για όλα τα όργανα του σώματος, παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του νευρικού συστήματος και κυρίως στο μεταβολισμό ( δηλαδή στην ταχύτητα και τον τρόπο με τον οποίο αφομοιώνονται οι τροφές ) του οργανισμού. Οι τύποι των ασθενειών του θυρεοειδούς αδένα ονομαστικά είναι , ο υποθυρεοειδισμός και ο υπερθυρεοειδισμός, οι οποίοι είναι και οι πιο γνωστοί. Όμως υπάρχουν και άλλες ασθένειες όπως οι μη τοξικές βρογχοκήλες, οι όζοι και ο καρκίνος, τέλος οι θυρεοειδίτιδες. Εφ’ όσον οι πιο γνωστοί τύποι είναι ο υπο- και ο υπερθυρεοειδισμός, ας μιλήσουμε για τα αίτια και τα συμπτώματα αυτών. Αρχικά ο υπο- έχει ως αίτια τον υποθυρεοειδισμό χωρίς βρογχοκήλη, που καλείται ως «ατροφικός», τον υποθυρεοειδισμό με βρογχοκήλη ( θυρεοειδίτιδα Hashimoto ), τη λήψη αντιθυρεοειδικών φαρμάκων, την έλλειψη ιωδίου ( Ι2 ) και από ενζυμικές διαταραχές στη σύνθεση θυρεοειδικών ορμονών. Στη συνέχεια ο υπέρ- έχει ως κύρια αίτια τη νόσο Graves, την τοξική πολυοζώδη βρογχοκήλη και το τοξικό αδένωμα. Τα συμπτώματα του υπο- είναι, κόπωση, αύξηση Σ. Β. από κατακράτηση υγρών, ξηρό δέρμα, κίτρινο δέρμα και δυσανοχή στο κρύο, τραχύτητα ή απώλεια της τρίχας, βραχνάδα, βρογχοκήλη, ελάττωση των αντανακλαστικών, αταξία, δυσκοιλιότητα, αδυναμία συγκέντρωσης, πνευματική και νοητική καθυστέρηση, βραδυκαρδία, κατάθλιψη, διαταραχές της εμμήνου ρύσεως – στείρωση, υπνηλία, κράμπες, υπερλιπιδαιμία, κ. ά. Ενώ τα συμπτώματα του υπέρ- είναι νευρικότητα, ταχυκαρδία, δυσανοχή στη ζέστη – υπερβολική εφίδρωση, μείωση ή αύξηση βάρους, διαταραχές όρεξης, διάρροια, διαταραχές του κύκλου – αμηνόρροια, αϋπνία, εξώφθαλμος, διαταραχές όρασης – φωτοφοβία, μυική αδυναμία, κ. ά. Η θεραπευτική αντιμετώπιση κάθε μορφής υποθυρεοειδισμού γίνεται με τη χορήγηση «θυροξίνης» ( Τ4 ) σε χάπια. Η μέση δόση είναι 1,7 mgr / kg Σ. Β. /ημερησίως. Οι ηλικιωμένοι χρειάζονται μικρότερες δόσεις, ενώ οι έφηβοι και οι εγκυμονούσες μεγαλύτερες δόσεις. Καλό είναι να επισημάνουμε ότι « ΟΣΟ ΒΑΡΥΤΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΟΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ, ΤΟΣΟ ΒΡΑΔΥΤΕΡΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΥΘΜΟΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΟΣΗΣ. »! ! ! Αντίθετα, ο υπερθυρεοειδισμός έχει τρεις επιλογές θεραπείας. Πρώτον, τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα, τα οποία αναστέλλουν τη σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών και χορηγούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε υψηλή δόση αρχικά, η οποία στην πορεία μειώνεται. Δεύτερη επιλογή θεραπείας, η χειρουργική αφαίρεση του αδένα. Αυτό συνίσταται στην περίπτωση της πολυοζώδης βρογχοκήλης και χορηγείται θυροξίνη για μόνιμη αποκατάσταση του οργανισμού. Τέλος, η τρίτη επιλογή είναι η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου Ι131. Προτιμάται στη νόσο Graves και σε τοξικό αδένωμα. Επίσης η δόση του ιωδίου εξαρτάται από το μέγεθος του θυρεοειδούς αδένα. Καμία θεραπεία από τις παραπάνω δεν αντιμετωπίζει την αιτιολογία αυτών των παθήσεων, αλλά ελέγχουν και οι τρεις τον υπερθυρεοειδισμό. Βέβαια γεγονός είναι ότι για κάθε ασθενή δεν υπάρχει η κατάλληλη θεραπεία. Και οι τρεις είναι εξ’ ίσου δραστικές και η επιλογή μιας από αυτές είναι πολύ δύσκολη. Η επιλογή γίνεται σύμφωνα με την κρίση του γιατρού και την επιλογή του ασθενούς. Οι θυρεοειδοπαθείς ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευαισθησία, υπομονή και κατανόηση από το δικό τους περιβάλλον. Οι παθήσεις αυτές έχουν σαν κύριο σύμπτωμα την αύξηση του βάρους και είναι γνωστό ότι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι σημαντικός και επηρεάζει τις συνήθειες της κατανάλωσης τροφής. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων, σε περιόδους στρες, καταναλώνουν περισσότερη τροφή από αυτή που ο οργανισμός τους χρειάζεται ( το φαινόμενο της υπερφαγίας ). Έτσι λοιπόν, πρέπει να μην επηρεάζουμε αρνητικά την ψυχολογία τους, εάν θέλουμε να βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση της πάθησής τους και να μην επιτείνουμε το πρόβλημα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, οι περισσότεροι ασθενείς να σκεφτούν ότι η «άσκηση» είναι το καλύτερο μέσον για να αντιμετωπίσουν την πρόσληψη κιλών, όπως είναι απολύτως φυσιολογικό. Η άσκηση καταπολεμά την αύξηση σωματικού βάρους, βοηθά στην αποβολή άγχους και στρες και στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Όμως τα άτομα με θυρεοειδικές παθήσεις είναι απαραίτητο να υποβάλλονται σε κάποιες εξετάσεις πριν από οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Αρχικά να εξετάζονται για την ανακάλυψη της ασθένειας, έπειτα να καταφεύγουν στη θεραπευτική αντιμετώπισή της και τέλος, εφ’ όσον ρυθμιστεί σωστά η φυσιολογική λειτουργία του αδένα, τότε μπορούν να ασκηθούν. Επίσης προσοχή χρειάζονται οι υποθυρεοειδικοί ασθενείς λόγω των συμπτωμάτων της ασθένειας, που ήδη έχουν αναφερθεί. Αυτά τα άτομα εάν ξεκινήσουν κάποια αθλητική δραστηριότητα χωρίς να γνωρίζουν ότι πάσχουν από αυτή τη νόσο, θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις κυρίως στην καρδιά, όπως αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια, κ. ά. Όμως και τα άτομα με υπερθυρεοειδισμό, πρέπει να ακολουθήσουν την παραπάνω διαδικασία ( εξετάσεις, θεραπευτική αντιμετώπιση και έπειτα η άσκηση ), γιατί φέρουν σε κίνδυνο την υγεία τους. Η «άσκηση» βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό όπως προαναφέραμε. Πρωταρχικό μας μέλημα όμως είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, εάν υπάρχουν, και έπειτα έρχεται η επέμβαση της «άσκησης» για την καλύτερη λειτουργία του οργανισμού και τη ψυχολογική υγεία του ατόμου φυσικά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο για την κατηγορία αυτών των ανθρώπων!!!