Πλοήγηση ανά Συγγραφέας "Markaki, Marina"

Τώρα δείχνει 1 - 1 of 1
  • Μικρογραφία εικόνας
    Τεκμήριο
    Ιστορική αναδρομή της νόσου Hansen στην Κρήτη.
    (Τ.Ε.Ι. Κρήτης, Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας (Σ.Ε.Υ.Π), Τμήμα Νοσηλευτικής, 2020-07-20) Γαλανάκη, Ελευθερία; Μαρκάκη, Μαρίνα; Μερκουλίδου, Δέσποινα; Galanaki, Eleftheria; Markaki, Marina; Merkoulidou, Despoina
    Η λέπρα ή νόσος του Hansen, είχε στην Κρήτη μια διαχρονική παρουσία από τους Βιβλικούς χρόνους μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης η Κρήτη ήταν πάντα ευάλωτη σε λοιμικές ασθένειες με τη λέπρα να αποτελεί την κυριότερη εστία σε όλο τον Ελληνικό χώρο. Εθεωρείτο θεϊκή νόσος και τιμωρία μέχρι την ανακάλυψη του μυκοβακτηριδίου της λέπρας το 1873 από τον Gerhard Armauer Hansen. Η αποπομπή του λεπρού κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους ισοδυναμούσε και κηδεία, αφού εν ζωή ψάλλονταν νεκρώσιμη ακολουθία. Η παρουσία της στην Κρήτη από την περίοδο της Ενετοκρατίας ήταν συνεχής και στους τέσσερεις νομούς και επί Οθωμανοκρατίας άρχισε μια συστηματική πολιτική έναντι των λεπρών με διάφορα διατάγματα, που σκοπό είχαν όχι την θεραπεία αλλά την απομόνωση των λεπρών από τους υγιείς κατοίκους, έξω από τα τείχη των πόλεων προς αποφυγήν μολύνσεως. Στο νησί οι λεπροί αποκαλούνταν μεκίνιδες και τα χωριά που έμεναν λεπροχώρια ή μεσκινιές. Στα Χανιά οι λεπροί έμεναν στο λεπροχώρι που ήταν στα δυτικά της πόλης στην περιοχή Βαρούσι, στο Ρέθυμνο στην περιοχή των υψωμάτων του Τιμίου Σταυρού, στο Ηράκλειο στην περιοχή της Χρυσοπηγής και στο Λασίθι στην Ιεράπετρα στο χωριό Πετροκεφάλι. Η χαλαρότητα της απομόνωσης, οι συναλλαγές με τους κατοίκους και το στόλο που ναυλοχούσε στο νησί καθώς και η οικιστική εξέλιξη ανάγκασαν το νεοσύστατο κράτος της Κρητικής Πολιτείας να λάβει μέτρα απομάκρυνσης και απομόνωσης και έτσι το 1904 όλοι οι λεπροί μεταφέρθηκαν προς εγκλεισμό στη νησίδα Σπιναλόγκα. Το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας ήταν αρχικά ένας τόπος εγκλεισμού με καμιά θεραπεία ενώ οι συνθήκες διαβίωσης των λεπρών χαρακτηρίζονταν ως τραγικές. Με διάφορα διατάγματα καθορίστηκε ο εσωτερικός οργανισμός λειτουργίας του καθώς και το προσωπικό που θα υπηρετούσε. Μετά το 1945 και την ανακάλυψη των σουλφονών η κατάσταση άρχισε να αλλάζει και παρείχετο περίθαλψη και φαρμακευτική αγωγή ενώ η χορήγηση δαψόνης σταδιακά οδήγησε στην ίαση όλων των λεπρών, και τη μεταφορά τους στον Αντιλεπρικό σταθμό Αθηνών. Η απομάκρυνσή τους από τη νησίδα το 1957 οδήγησε και στο κλείσιμο της Σπιναλόγκας. Ο κοινωνικός στιγματισμός που δημιουργούσε η ασθένεια της λέπρας ήταν τόσο μεγάλος ώστε οι ασθενείς διαγράφονταν από τα μητρώα γεννήσεως και εθεωρούντο νεκροί έν ζωή, οικογένειες που είχαν λεπρό άλλαζαν χώρο διαμονής, τα παιδιά των λεπρών αποχωρίζονταν απο τους γονείς κ.λπ.