Πλοήγηση ανά Συγγραφέας "Stratidaki, Eirini"
Τώρα δείχνει 1 - 2 of 2
Αποτελέσματα ανά σελίδα
Επιλογές ταξινόμησης
Τεκμήριο Δυσφαγία μετά από Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο (ΑΕΕ): παρακολούθηση της ικανότητας κατάποσης, σίτισης, ενυδάτωσης και ποιότητας ζωής επιζώντων ασθενών από ΑΕΕ μετά από την έξοδό τους από το νοσοκομείο.(ΕΛ.ΜΕ.ΠΑ., Σχολή Επιστημών Υγείας (ΣΕΥ), ΠΜΣ Προηγμένη Κλινική Πρακτική στις Επιστήμες Υγείας, 2020-04-21) Στρατιδάκη, Ειρήνη; Stratidaki, EiriniΕισαγωγή: Η δυσφαγία είναι μία από τις κυριότερες επιπλοκές από την πρόκληση Αγγειακού Εγκεφαλικού Επεισοδίου (ΑΕΕ) σύμφωνα με την American Stroke Association η οποία ευθύνεται για υψηλά ποσοστά θνησιμότητας, ιδρυματοποίησης, πνευμονίας και υποσιτισμού. Ωστόσο, δεν έχει πλήρως διερευνηθεί η επίπτωση της στην κλινική πορεία των επιζήσαντων από ΑΕΕ μετά την έξοδό τους λόγω της περιορισμένης παρακολούθησης τους από τις Πρωτοβάθμιες Υπηρεσίας Υγείας στην κοινότητα. Σκοπός: Να αξιολογηθεί η κλινική πορεία του ασθενούς (λειτουργική ικανότητα, ικανότητας κατάποσης, ικανότητα λήψης τροφής [σίτιση/ενυδάτωση] και ο αντιλαμβανόμενος πόνος) ως προς την πιθανή βελτίωση του βαθμού ανικανότητας (disability) των επιζώντων από ΑΕΕ ασθενών μετά την έξοδό τους από το νοσοκομείο. Μεθοδολογία: Πρόκειται για μελέτη παρατήρησης ασθενών που νοσηλευτήκαν με ΑΕΕ στην Νευρολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ) και στο Βενιζέλειο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου κατά τη χρονική περίοδο (Οκτώβριος 2018 - Ιανουάριος 2019). Αξιολογήθηκε η νοσηλευτική πορεία του ασθενούς από τη στιγμή της εξόδου από το νοσοκομείο έως και τον πρώτο μήνα με αφετηρία (baseline) την ημέρα εξιτηρίου. Η κλίμακα National Institutes Of Health Stroke Scale (NIHSS) χρησιμοποιήθηκε για την παρακολούθηση της νευρολογικής κατάστασης (neurological status) των ασθενών μετά την έξοδο τους από το νοσοκομείο. Για την εκτίμηση της δυσφαγίας χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα Mann Assessment of Swallowing Ability-MASA (Mann), ενώ για την αξιολόγηση της ικανότητας λήψης τροφής και υγρών η κλίμακα Eating Assessument Tool (EAT-10). P-values <0,05 θεωρήθηκαν στατιστικά σημαντικές. Αποτελέσματα: Στην μελέτη συμμετείχαν 60 άτομα εκ των οποίων 61,7% γυναίκες. Η κλινική αξιολόγηση στο χρονικό διάστημα του 1 μηνός παρακολούθησης (μεταξύ των 2 μετρήσεων) έδειξε σημαντικές διαφορές μεταξύ των κλιμάκων όπως: σημαντική μείωση στη μέση τιμή (κλίμακα ικανότητας Rankin) μεταξύ της 1ης μέτρησης 3,6±1,4 και της 2ης μέτρησης 2,7±1,8 (p<0,001). Επίσης, σημαντικά χαμηλότερος πόνος (κλίμακα VAS) μεταξύ 2ης μέτρηση 1,4±2,6 και πρώτης 2,5±3,2 μέτρησης (p=0,018). Αντίθετα παρατηρήθηκε μεγαλύτερος περιορισμός με την πάροδο του χρόνου (κλίμακα Homebound) μια και στη 2η μέτρηση η τιμή ήταν 1,0±1,2 στατιστικά χαμηλότερη σε σχέση με την 1η μέτρηση 2,2±1,3 (p<0,001). Η κλίμακα NIHSS έδειξε στατιστικά χαμηλότερες τιμές στην 2η μέτρηση 6,3±8,1 σε σχέση με την 1η μέτρηση 10,6±8,1 (p<0,001). Αναφορικά με τη δυσφαγία παρατηρήθηκαν σημαντικά χαμηλότερες μέσες τιμές στην κλίμακα EAT κατά την 2η μέτρηση (16,4±16,3 έναντι 1η μέτρησης 20,7±17,2, p=0,002), γεγονός που υποδηλώνει μικρότερο πρόβλημα δυσφαγίας ή εν μέρει αποκατάσταση της σε διάρκεια ενός μήνα (διάστημα 1ης -2ης μέτρησης). Ομοίως, στην κλίμακα MMASA παρατηρήθηκαν υψηλότερες μέσες τιμές στην (2η μέτρηση 84,8±20,2 έναντι 1η μέτρηση 75,9±24,4, p<0,001) υποδηλώνοντας επίσης μικρότερα προβλήματα δυσφαγίας. Συμπέρασμα: Τα αποτελέσματά μας επιβεβαιώνουν ότι η δυσφαγία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου για υποσιτισμό στους επιζήσαντες ασθενείς με ΑΕΕ που μελετήθηκαν, επισημαίνοντας την αναγκαιότητα εξειδίκευσης του κοινοτικού νοσηλευτή σε εξατομικευμένες παρεμβάσεις κλινικής αξιολόγησης και εκτίμησης αναγκών μετα-νοσοκομειακής φροντίδας σ΄ αυτούς τους ασθενείς.Τεκμήριο Πολυφαρμακία στην τρίτη ηλικία και αλληλεπιδράσεις φαρμάκων.(ΕΛΜΕΠΑ, Σχολή Επιστημών Υγείας (ΣΕΥ), Τμήμα Νοσηλευτικής, 2025-02-20) Παθιακάκη, Γεωργία; Παπαμαρκάκη, Κωνσταντίνα; Pathiakaki, Georgia; Papamarkaki, Konstantina; Στρατιδάκη, Ειρήνη; Stratidaki, EiriniΗ πολυφαρμακία στην τρίτη ηλικία, αποτελεί σοβαρό φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις όσο η γήρανση του πληθυσμού σημειώνει αύξηση. Η παρούσα εργασία αποτελεί βιβλιογραφική ανασκόπηση των πληροφοριών που συνδέονται με το εν λόγω φαινόμενο, παρουσιάζοντας πέρα από ορισμούς και επεξηγήσεις, τις αλληλεπιδράσεις φαρμάκων και τις επιπτώσεις που μπορούν να σημειώσουν, όπως επίσης προτάσεις για πιθανές λύσεις, ώστε να μειωθεί η έκτασή του. Σκοπός της εργασίας είναι να ευαισθητοποιήσει το κοινό μέσα από μια σειρά πληροφοριών που αφορούν την πολυφαρμακία σε μια ευάλωτη ηλικιακή ομάδα. Οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από την αναζήτηση, προέρχονται εξ’ ολοκλήρου από έγκυρες διεθνείς βάσεις δεδομένων, με ιατρικό και κοινωνικό περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένων πληροφοριών από διεθνείς φορείς υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Τα αποτελέσματα των μελετών ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και έδειξαν αρχικά ότι η πολυφαρμακία είναι πράγματι ένα σοβαρό φαινόμενο, που συνδέεται με τις μεγαλύτερες ηλικίες, άρα την εμφάνιση πολλών ασθενειών. Οι λόγοι που εντοπίζεται είναι η πολυπλοκότητα κάποιων θεραπευτικών προσεγγίσεων, ο μεγάλος αριθμός ιατρών που παρακολουθούν τους ασθενείς, η χαμηλή συμμόρφωση των ηλικιωμένων (λόγω πολυπλοκότητας των θεραπειών) και η έλλειψη πληροφόρησης για τις πιθανές αλληλεπιδράσεις των φαρμάκων. Οι επιπτώσεις στην υγεία συνδέονται με αυξημένη συχνότητα νοσηλείας, πρόσθετα προβλήματα υγείας ή επιδείνωση των υφιστάμενων και υψηλότερα κόστη για τα συστήματα υγείας. Πιο αναλυτικά, αλληλεπιδράσεις μπορούν να συμβούν ανάμεσα σε μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη και αντιπηκτικά με αποτέλεσμα αιμορραγίες, σε αντιψυχωτικά και αντιαρρυθμικά με αποτέλεσμα καρδιακά προβλήματα, υπερτασικά και διουρητικά φάρμακα με αποτέλεσμα υπόταση, σε αντιβιοτικά και αντιόξινα με αποτέλεσμα μειωμένη αποτελεσματικότητα, σε αντιδιαβητικά και αντικαταθλιπτικά επίσης με συνέπεια μειωμένη αποτελεσματικότητα, σε στατίνες και αντιμυκητιακά με αποτέλεσμα τοξικότητα και σε ορισμένες ακόμη περιπτώσεις που παρουσιάζονται. Η λύση έγκειται κυρίως στην καλύτερη πληροφόρηση και στη μεγαλύτερη ανάμιξη των ασθενών στις θεραπευτικές τους προσεγγίσεις.